Początki jej samarytańskiej posługi, a potem działania na polu skutecznego współtworzenia podstaw edukacji medycznej, były inspirowane i przeniknięte duchem wincentyńskiej służby Chrystusowi w ubogich i chorych, na wzór posługi zakonnic w Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego á Paulo, zwanych popularnie Szarytkami. Z grupą młodych kobiet zorganizowała najpierw szpitalik przy ambulatorium Sióstr Szarytek, a w 1911 roku pierwszą Szkołę Zawodowych Pielęgniarek. Przejęta ideałami i duchowym bogactwem charyzmatu dominikańskiego, w 1919 roku została tercjarką w III Zakonie św. O. Dominika dla świeckich. W roku 1925 przy współpracy z władzami uniwersyteckimi, przedstawicielami amerykańskiego Czerwonego Krzyża i Funadacji Rockefellera, założyła Uniwersytecką Szkołę Pielęgniarek i Higienistek. Jako jej dyrektorka, z pełną odpowiedzialnością czuwała nad rozwojem poziomu zawodowego, etycznego i moralnego swoich podopiecznych.

Z końcem 1930 roku, po przekazaniu kierownictwa Szkoły w ręce głównej współpracownicy i instruktorki Anny Rydlówny, 24 marca 1931 roku Epsteinówna wstąpiła do dominikańskiego klasztoru, w której została mniszką klauzurowo-kontemplacyjną. Przez ostatnie 16 lat życia budowała otoczenie pokorą, miłością i gorliwością w życiu zakonnym. Szczególną czcią otaczała Chrystusa Ukrzyżowanego. Zmarła w opinii świętości, a jej proces kanonizacyjny zamknął na szczeblu diecezjalnym 20 kwietnia 2007 roku przez ks. kard. Stanisław Dziwisz, przekazując akta do Kongregacji ds. Kanonizacyjnych w Rzymie.

Maria Epsteinówna, a równocześnie siostra Magdalena Maria Epstein OP, ukazuje współczesnemu człowiekowi realną wizję uświęcenia. Przybliża postać ewangelicznej – czynnej i zapobiegliwej Marty, która za furtą klasztorną starała się sprostać posłannictwu jej siostry – kontemplacyjnej Marii. Aby bliżej poznać tę niezwykle dzielną i mężną, polską niewiastę, warto podjąć trud pielgrzymowania jej śladami, zapoznać się z jej ocalonym dziedzictwem, które urzeka i jest tak czytelne i aktualne – aż po dzień dzisiejszy.